Geloven in het licht

door: Chantal Tieleman

Twee teksten, een dagboekfragment van Etty Hillesum uit 1942 en een liedtekst geschreven door Huub Oosterhuis die dateert van 30 jaar later. Beiden kijken naar een onbarmhartige samenleving. Registreren donkerte: ‘dit tijdperk is hard’, zegt Hillesum. En Oosterhuis noemt het ‘de aarde zien verscheurd’. We weten waar ze op doelen: Hillesum werkt op dat moment voor de Joodse Raad die moest meewerken aan de deportatie van Joden.

Advertenties

‘Als jij naar mij kijkt, wie zie je dan?’

door: Chantal Tieleman

We hebben afgesproken in het Stagehuis in de Schilderswijk in Den Haag. Yassine Abarkane (27) is jongerenwerker. Met zelfverzekerde passen komt hij aanlopen. Hij schudt me hartelijk de hand. Al snel begint hij bevlogen en trots te praten over zijn werk.

Strijders

Yassine was betrokken bij het maken van de theatervoorstelling ‘Strijders’ die in het voorjaar van 2017 te zien was in Den Haag. ‘Er kwam een vraag van de gemeente of we iets wilden doen over jongens die naar Syrië gaan.

Afbrokkelende draden van verbondenheid

door: Marianne Debets, geestelijk verzorger en schrijver van het boek ‘Ik zie de halve aarde en de hemel. Impressies van de werkvloer‘

Weet ik me verbonden met mensen? Met mensen wonend in mijn eigen stad of streek of ver weg? Mensen uit een andere cultuur, met een andere levensvisie en een andere levenssituatie?

Perspectief

#Ikbenverbonden heeft voor mij verschillende kanten. Kan ik van perspectief wisselen en kijken met de ogen van de ander? Ervaar ik een vorm van wederkerigheid in het contact met de ander? Is er een verstaan over en weer zodat zienswijzen, hoe verschillend ze ook mogen zijn, met respect voor elkaar uitgewisseld kunnen worden?

Gevoelde relatie van het wij

door: Guus Prevoo, missionair veldwerker bij Vastenactie/Adventsactie

Geen ik zonder het jij van de natuur.
Gevoelde relatie met de Schepping.
Verhuld, maar tastbaar.
Stamelend op de drempel van taal.
Schepping.

Niet uitsluiten maar binnenlaten

door: Axel Wicke, PKN-Predikant in Den Haag, Buurt-en Kerkhuis Bethel/Bergkerk/Maranathakerk

Ik ben christen en werk als predikant. Daarvoor was ik niet echt in de wieg gelegd; tot mijn 16e had ik niets met het geloof en nog minder met de kerk. Wel was ik veel in de natuur te vinden, wilde alles over planten, beesten en insecten weten en voelde op school regelmatig bijna een religieuze soort van verwondering – niet tijdens godsdienst-, maar tijdens biologieles.

Hallo witte mensen. Een krachtige les in inleving

Door Anneke Voerman, masterstudent Literair vertaler en blogger 

Nederland een tolerant land? Ik moet er altijd een beetje om lachen, want kijk maar naar de reacties bij een nieuwsbericht over vluchtelingen, criminaliteit of geweld. Het uitgekauwde ‘ga terug naar je eigen land’ vliegt je om de oren, terwijl andere mensen roepen dat de islam de wortel van alle kwaad is. Ondertussen wordt moslima’s scheldwoorden naar het hoofd geslingerd omdat ze een hoofddoek dragen en krijgt meneer Geert ‘minder Marokkanen’ Wilders bij elke verkiezingsuitslag meer zetels. We vinden onszelf heel open, eerlijk en gezellig, maar een land dat een koloniale karikatuur als Zwarte Piet op handen draagt en iedereen die het er niet mee eens is weg zet als klaagpiet moet oogkleppen op hebben, want ergens klopt er hier iets niet.

Witte fragiliteit

​In april verscheen het boek Hallo witte mensen, waarin actrice, theatermaker, presentator, activist en nu ook schrijver Anousha Nzume de vinger feilloos op de zere plek weet te leggen bij de witte Nederlander.

Verbondenheid kan heel gemakkelijk zijn

door: Hub Vossen, Stafmedewerker/aalmoezenier van sociale werken bij Dienst Kerk en Samenleving, voorzitter ‎Stichting Limburgs Diaconaal Fonds

Contact zoeken met andere mensen is vaak moeilijk. Ze spreken onze taal niet. Ze eten andere dingen. Hebben een ander geloof. Voor menigeen is en blijft het moeilijk. Het lijkt wel of het in onze samenleving steeds moeilijker wordt om contact te hebben en verbondenheid te creëren. We zien vele beren op de weg! Zeker als in de directe leefomgeving mensen uit andere culturen komen wonen, als een azc of noodopvang in de nabijheid gevestigd wordt. We hebben we onze (voor)oordelen al klaar. ‘Not in my backyard!’

Het veelkoppige monster dat terrorisme heet

door: Eric Corsius

Na de aanslag in Manchester was er in de social media geen redelijk gesprek mogelijk. Zoals wel vaker kookten de emoties daar weer over. Nu is het tonen van emoties een adequate reactie op dit soort gebeurtenissen: ze getuigen van mededogen, van een besef van humaniteit, van rechtvaardigheidsgevoel, van een gezonde verdedigingsdrang etc. Het wordt echter problematisch als emoties – vooral ‘woede’ – zich onmiddellijk vertalen in meningen en dadendrang; als we vanuit die woede oorzaken en schuldigen aanwijzen en op basis daarvan oplossingen formuleren.

Tussen verlangen en vrees

door: Derk Stegeman, predikant en afdelingsmanager bij Stek, voor stad en kerk en directeur van het Straatpastoraat Den Haag

Enkele jaren geleden stonden er tenten op de Haagse Koekamp. Een groep ongedocumenteerde asielzoekers had daar verblijf gekozen als protest tegen de afwijzing van hun verzoeken, als een protest tegen de illegaliteit waarin ze waren verzand. Als er één woord is dat elke vorm van verbinding uitsluit, dan wel het woord ‘illegaal’. Maar illegaal of niet, ze waren er en ze zaten bij, sliepen in en hingen rond de tenten die daar in de sneeuw en vrieskou stonden.

All that we share: Feyenoord

door: René Grotenhuis

Misschien heb je het ‘All that we share’ filmpje ook wel gezien op Youtube. Het doorbreekt elke gedachte dat er homogene groepen zijn. We denken vaak dat we kunnen invullen wie iemand is, wat hij denkt en hoe hij of zij zich gedraagt. Van een gesluierde moslima tot een getatoeëerde voetbalsupporter, van een hipster met kinderbakfiets tot een priester met een boordje. Op basis van wat we zien, vullen we de rest verder in en daarmee is het plaatje klaar.